Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/660

 Po południu dano znać Joannie, że ktoś przybyły z Paryża chce się z nią widzieć.
 Młode dziewczę, nie przewidując kto to mógł być, z pośpiechem udało się do ogrodu.
 Poznawszy Wioskę, z przerażeniem podbiegła ku niemu, przypuszczając jakiś niezwykły wypadek.
 — Przynoszę pani ważną nowinę — przemówił były dependent u notariusza. — Helena owdowiała.
 — Czy podobna! — wykrzyknęło dziewczę.
 — Podobna... skoro Prosper Rivet umarł.
 — Umarł... on! to obrzydłe stworzenie! Ah! Bóg jest dobry i sprawiedliwy.
 I, ująwszy Włosko za rękę, nie tłomacząc swego zamiaru, poprowadziła go do salonu gdzie zgromadzona była rodzina de Roncerny, wraz z panem de Beuil i doktorem.
 — Helena jest wdową... — wołała w upojeniu radości.
 — Co ty mówisz? — podchodząc ku niej, spytał hrabia.
 — Ten pan wszystko opowie — odparła, wskazując kłaniającego się Włosko.
 — Nie mając zaszczytu być znanym panu hrabiemu, śmiem przedstawić się tutaj dla doniesienia pannie Joannie wielce ważnej nowiny o śmierci Prospera Rivet, męża pani Heleny Tordier.
 Na wszystkich twarzach odmalowało się osłupienie.
 Przypomniano sobie niedawną rozmowę sędziego śledczego i przerażające przeczucia jego, zrodzone ostatnim zdaniem, wygłoszonym przez Helenę.
 — Czy nie rozumiecie państwo, że teraz już Helena jest wolną! — wykrzyknęła zdziwiona Joanna.
 W miejsce odpowiedzi, hrabia zapytał Włoskę: