Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/669

 Wszedł tam i w jednym z nich znalazł trochę wody na dnie, nalał jej na dłoń i poniósł do ust.
 — Woda przegotowana — mruknął posmakowawszy.
 Na blasze leżało kilka zeschłych kwiatów.
 — Kwiat ślazu — rzekł, przypatrując się im.
 Rondelek miedziany, większy od pierwszego zwrócił jego uwagę. Zajrzawszy do dna, zadrżał nagle.
 Dostrzegł na wewnętrznej pobiale plamy czarniawe, a na samym dnie plamki z osadu zielonawego.
 Jedną z nich podjąwszy paznogciem położył na języku. Za chwilę charakterystyczny smak fosforu rozszedł mu się po ustach.
 Skoczył do pokoju, który urzędnicy przetrząsali jeszcze.
 — Nie szukajcie, panowie. Już znalazłem.
 — Co takiego? — żywo odgadnął sędzia śledczy.
 — Jeżeli pan Rivet został otruty, co na nieszczęście zdaje się nie mylnym, znam truciznę, co go, zabiła. To fosfor!
 — Jest pan tego pewnym?
 — Dotykalnie pewnym. Patrzcie na osad w tym rondlu. Zresztą skosztowałem go, a smak sui generis nie pozostawia żadnej wątpliwości.
 — A, nieszczęsna! — wykrzyknęła Garbuska, załamując ręce nad głową.
 — Zapewne ma pani dla nas jakie objaśnienie? — odezwał się sędzia śledczy.
 — Ah, nieszczęsna! — powtarzała Garbuska. — I to moja córka!
 — Mów, pani!
 — To słowo fosfor, wymówione przez pana, dało mi poznać całą prawdę. Onegdaj Helena przyniosła od kupca korzennego pudełko zapałek chemicznych.