Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/687

 — Tak. Postąpiłaś pani nierozważnie.
 — Nie rozumiem.
 — Pomiędzy 21 czerwca, a dniem śmierci zięcia pani dużo upłynęło czasu, w którym Prosper Rivet mógł napisać drugi testament na korzyść kogoś innego.
 — To niepodobieństwo, to nie ma sensu, co mi pan mówi! Jak śmiałby oddać komuś innemu mienie, którym ja go obdarzyłam. On sporządziłby inny testament? — pytała Garbuska głosem ochrypłym, a ręce opadły jej bezwładnie.
 — Uwierzy pani własnym oczom, proszę czytać.
 I podsunął jej przed oczy oryginał testamentu, tak jednak, aby nie mogła dosięgnąć go — rękami.
 — A, potwór! a, nędznik! — zawyła garbata. — A ja go tak kochałam, oddałam mu wszystko! Jestem przyprowadzona do nędzy, zrujnowana! — krzyczała, łamiąc ręce.
 — I komu ten zbrodniarz zapisał swój majątek?
 — Pannie Joannie Julii Bertinot.
 Garbuska, słysząc to nazwisko, wydała okrzyk zdumienia.
 — Joannie Julii Bertinot! — powtórzyła następnie tonem tak dziwnym, iż notariusz spojrzał na nią, jak na wariatkę. — Powiedział pan, że Joannie Julii Bertinot, nieprawdaż?
 — Tak, ale co pani jest, kochana pani?
 — Bo taki testament nie ma znaczenia!
 — A to dlaczego?
 — Bo umarła nie może dziedziczyć... — Umarła!...
 — Tak, bo Joanna Julia Bertinot nie żyje!
 W tej chwili wszedł starszy dependent i rzekł:
 — Panna Joanna Bertinot przyjechała.
 Garbuska wyprostowała się, oczy jej zaiskrzyły się, jak u ptaka nocnego.