Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/700

 — Ani słówka, ani do ojca, ani do panny Heleny, proszę pana — szepnęła.
 — Dlaczego?
 — O! proszę pana... pani Helena dowie się później.
 — Dobrze. Ale będzie pani musiała jej przedstawić wieczorem swego ojca.
 — To prawda.
 — Uczyń pani to natychmiast, a ja po tym objaśnię.
 Joanna skinęła głową i zapytała głośno:
 — Czy ojciec mój już powrócił, panie Włosko?
 Helena, usłyszawszy, że młoda dziewczyna mówi o ojcu swym, nie mogła się powstrzymać od okrzyku zdziwienia.
 — Ojciec twój, Joasiu? — zawołała.
 — Tak, ojciec mój — odpowiedziała z uśmiechem córka Piotra Bertinot.
 — Zdaje mi się, że mówiłaś mi, iż nie żyje?
 — Tak, przez długi czas myślałam, ale się myliłam dzięki Bogu?
 Były dependent wtrącił się do rozmowy.
 — Niech pani to nie dziwi — rzekł. — Ojciec naszej kochanej Joasi jeździł do Indji. Rozeszła się pogłoska o jego śmierci. Wrócił do Francji kilka dni temu.
 W tejże chwili wszedł Piotr Bertinot.
 Joanna podbiegła ku niemu.
 Ucałował ją czule i ukłonił się Helenie.
 — Ojciec — odezwała się młoda dziewczyna — panna Helena, którą bardzo kocham, przepędzi kilka dni ze mną.
 — A teraz kiedy znajomość zrobiona — zawołał Włosko wesoło — panno Joanno, proszę zająć się pokojami gościnnymi i pomyśleć o obiedzie.
 Bertinot zdał sprawę byłemu depedentowi z interesów załatwionych w mieście.
 — Bardzo dobrze — wyrzekł Włosko. — Dziś wieczo-