Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/703

ce, ten, który już wydał ją, ten, który zamierzał ją zgubić, znajdował się tuż blisko niej, a sen oddawał go na jej łaskę.
 Zbyt piękną była sposobność, ażeby z niej nie skorzystać.
 Julia Tordier popchnęła drzwi, weszła, zbliżyła się wprost do biurka i schwytała straszną broń.
 W tedy spostrzegła zeznanie, podpisane w Petit-Bry przez Tristana i kajet, na którego każdej stronie powtarzało się jej nazwisko.
 Garbuska zabrała to wszystko i z nożem w ręce podeszła ku Włoskowi.
 Podniosła rękę z nożem.
 W tejże chwili drzwi od pokoju, gdzie pracował otworzyły się i odgłos ten strwożył Julię Tordier!
 Nóż, zamiast zagłębić się po rękojeść w piersiach, zranił lewe ramię.
 Wosko wydał okrzyk z bólu i jednocześnie dał się słyszeć straszny okrzyk Bertinota, który w Garbusce poznał Julię Derasme.
 Nędznica obróciła się i poznała w nim swą pierwszą ofiarę, człowieka, przez nią zgubionego, o którym myślała, że oddawna nie żyje.
 Ryk rozpaczliwy wydarł się jej z gardła i padła na kolana.
 — Ona! — wykrzyknął Włosko.
 — Ona! tak, ona! — odpowiedział Piotr.
 Julia wypuściła nóż, wyciągnęła ku niemu ręce drżące i błagalne.
 — Więc mnie poznałaś? — rzekł.
 — Żyjesz! — wybełkotała.
 — Tak, żyję! I Bóg mi świadkiem, nie szukałem zemsty. Ale ty sama mi ją przynosisz! Ha, więc niech się sprawiedliwości stanie zadość!