Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/89

 Ale nowe, jeszcze gwałtowniejsze dzwonienie, odezwało się znowu.
 Nie można było wątpić.
 — Tak... ktoś dzwoni... kto to być może...
 Wyszła do przedpokoju i głosem drżącym zapytała.
 — Kto tam?
 — To ja, pani Tordier.
 — Co za ja?
 — Doktór Reynier.
 Garbuska cofnęła się przerażona.
 — Doktór! — szepnęła przez zęby — czego on chce i po co przychodzi?
 Nie otworzyć drzwi, byłoby to wzbudzić w doktorze podejrzenie.
 Garbuska zapanowała nad sobą, prawie niezwłocznie ułożyła minę, odpowiednią do okoliczności i otworzyła drzwi.
 — Wybaczy mi, droga pani — rzekł doktór, przestępując próg. — Godzina jest późna, ale skoro tędy przechodziłem, a stan zdrowia męża pani obchodzi mnie bardzo... chciałem zobaczyć, jaki skutek zrobiło zapisane lekarstwo.
 Garbuska zamknęła drzwi za doktorem.
 — Niestety! niestety, panie doktorze — wyjąkała, ocierając oczy zupełnie suche i używając wszelkich wysiłków, ażeby wydobyć jęk z gardła.
 To „niestety“ zwróciło uwagę doktora.
 Co? — zapytał żywo. — Co się stało?
 — Mój biedny mąż...
 — Co się dzieje z mężem?... mów pani!?
 — Niestety! — powtórzyła Garbuska.
 — Czy gorzej mu?
 — Umarł.
 Pomimo lat pięćdziesięciu pięciu pracy swego stanowiska, doktór Reynier aż podskoczył.