Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/100

styana, że księdzu d‘Areynes pozostawało zaledwie kilka chwil życia, spodziewał się wiadomości o jego śmierci.
 Prawdopodobnie Magdalena przyszła go o niej powiadomić.
 Będąc doskonałym komedyantem, zawsze gotowym do odgrywania wszelkiej roli, uważał za właściwe udać zdziwienie.
 — Magdalena! Co cię sprowadza do mnie? Czy może ksiądz Raul powrócił z Wersalu do Paryża?
 — Niestety — odrzekła do łez wzruszona — ksiądz już od pięciu dni powrócił na swoje nieszczęście.
 — Dlaczego? Cóż się stało? Tylko proszę mówić ciszej, bo żona moja chora i przed chwilą zasnęła.
 — Przyniosłam panu wiadowość o księdzu wikarym...
 Gilbert nie spodziewał się takiego frazesu.
 Słowa: „Przyniosłam panu wiadomość o księdzu wikarym“, w żadnym razie nie mogły oznaczać — „ksiądz wikary nie żyje“!
 Ale nie dał poznać po sobie zawodu i zapytał:
 — Jaką wiadomość? Nie dręcz mnie dłużej, mów prędzej. Czyżby ksiądz był chory?
 — Stał już nad grobem!
 — Nad grobem? — powtórzył Gilbert. — Wielki Boże! cóż się stało?
 — Ksiądz wikary po powrocie z Wersalu został ranionym niebezpiecznie u progu swego mieszkania.
 — Okropna rzecz!
 — Tak jest proszę pana, i byłby umarł, gdyby go nie ocalił lokator tego samego domu, stary chirurg wojskowy.
 — Ocalił go? — zapytał Gilbert ze drżeniem w głosie, które mogło być poczytane za wzruszenie.
 Tak, dzięki Bogu, doktór zapewnia, że niebezpie-