Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/102

 — A ksiądz d‘Areynes nie objaśnił, w jaki sposób został ranionym?
 — Ksiądz przez cztery dni znajdował się między życiem i śmiercią, był nieprzytomnym.
 — A dzisiaj?
 — Do dzisiejszego dnia. nie wyrzekł jeszcze ani słowa.
 — Lecz mówisz, że niebezpieczeństwo już minęło?
 — Przynajmniej tak zapewnia doktór.
 — Czy będę mógł zobaczyć go?
 — Jeżeli pozwoli doktór, ale wątpię; w każdym razie, choćby nawet pozwolił, to ksiądz wikary nie pozna pana. Przy tem doktór zabrania mówić do niego i wydał rozkaz stanowczy, by nie wpuszczać nikogo.
 — Więc trudno, zastosuję się do życzeń lekarza, ale proszę cię, Magdaleno, zrób mi jedną grzeczność...
 — Jaką?
 — Powiadamiaj mnie jak najczęściej o stanie zdrowia mego kuzyna.
 — Bardzo dobrze i tem chętniej, że będę przynosiła wiadomości coraz lepsze.
 — I ja mam nadzieję, ale proszę przynosić mi je wszelkie, choćby były złe.
 — Zgoda, będzie pan je miał. Więc pan mówi, że pani miała córeczkę?
 — Tak, przed sześcioma dniami. Daliśmy jej imię Blanka i będziemy czekać z chrztem, dopóki ksiądz wikary nie wyzdrowieje.
 — To dobrze pan zrobi, bo ksiądz wikary będzie z tego zadowolony.
 — Jak się ma pani?
 — Chora... Naprzód wycieńczył ją niedostatek podczas oblężenia, następnie słabość odbyła ciężką.
 — Ale teraz już niema niebezpieczeństwa?
 — Niema prawie żadnego.