Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/120

do zupełnego wyzdrowienia nie powinien widzieć nikogo, a tembardziej pana.
 — A jednek — odrzekł Schloss — muszę widzieć się z nim, muszę rozmówić się...
 W tej chwili Mgdalena, spostrzegłszy krepę czarną na rękawie Rajmunda rzekła głosem drżącym.
 — Przybywasz pan z jakąś złą wiadomością...
 Schloss nie odpowiadając jej zapytał:
 — Czy widziałaś się z p. Rollinem.
 — Widziałam się. Chodziłam do niego z wiadomością o chorobie księdza.
 — Kiedy to było?
 — Przed trzema dniami.
 — I on nic ci nie mówił?
 — Powiedział tylko, że żona jego miała córeczkę.
 — Nic więcej?
 — Nic więcej.
 — Czy był w żałobie?
 — Nie widziałam.
 — Ach, moja Magdaleno, nie omyliłaś się mówiąc, że przyjechałem ze złą wiadomością. Hr. Emanuel nie żyje!
 — Nie żyje! — powtórzyli na raz doktór, jego żona i Magdalena.
 — Padł rażony apopleksyą, dowiedziawszy się o śmierci swego ukochanego bratańca, księdza d’Areynes.
 Wiadomość ta wywarła na zebrane w pokoju osoby wrażenie spadającego pioruna.
 — Co pan mówisz? — zapytał doktór Rajmunda, jak gdyby źle usłyszał.
 — Mówię, że list p. Rollina, pisany d. 1 czerwca, otrzymany w Fenestranges 3-go, powiadamiający o śmierci księdza d’Areynes, zabił hr. Emanuela tak dobrze, jak uczyniłaby to kula karabinowa, wymierzona w serce. Niech pan doktór przeczyta ten list...