Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/126

stół, pozostawiając w cieniu dalsze części pokoju, nie objęte jej promieniami.
 Rozmawiano półgłosem i rzecz naturalna, tylko o księdzu d’Areynes.
 Żadna z tych osób nie mogła oderwać swych myśli od tego człowieka, tak młodego, dobrego, szlachetnego, tak drogiego wszystkim, który nie żyłby już, gdyby Opatrzność nie umieściła w tym samym domu, tuż obok niego, d-ra Leblond.
 Obiad był krótki i miano już wstawać od stołu, gdy ktoś u drzwi zadzwonił gwałtownie.
 Była wtedy godzina ósma wieczorem.
 Magdalena wyszła do przedpokoju i otworzyła.
 — Dobry wieczór Magdaleno — przemówił gość.
 Zdziwiona służąca, poznawszy po głosie Rollina, cofnęła się o krok.
 — Tak dziwi cię moja wizyta? — zapytał Gilbert.
 — Rzeczywiście — wyjąkała Magdalena.
 — Dlaczego?
 — Późno już...
 — Nie mogłem przyjść wcześniej... Potrzebuję zobaczyć się z moim kuzynem, księdzem Raulem.
 — Ksiądz wikary nie przyjmuje nikogo.
 — Ale mnie przyjmie.
 — Ksiądz wikary śpi teraz.
 — Więc cóż to przeszkadza! — odrzekł imponująco. — To obudzisz go!
 — Obudzić!
 — Powtarzam ci, że potrzebuję zobaczyć się z nim natychmiast! Mam zakomunikować mu wiadomość bardzo ważną, a nadto potrzebuję porozumieć się z nim bezzwłocznie. Nie mam czasu na rozmowę z tobą... Zaanonsuj!
 Magdalena była oburzona. On, zabójca hrabiego