Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/128

zmowę... Jestem jego lekarzem i przyjacielem... mieszkam w tym samym domu... Udzieliłem mu pierwszej pomocy, gdy był prawie konającym, następnie pielęgnowałem go do tej chwili, to znaczy, że mam prawo rozporządzać się w tem mieszkaniu, jak w swojem własnem. Jakkolwiek ważnym może być pański interes, nie mogę pozwolić na rozmowę z chorym, ale, jeżeli uważusz mnie pan godnym zaufania, racz mi go powierzyć, a ja mu go zakomunikuję.
 Doktór widział, że podczas jego przemowy Gilbert drżał z niecierpliwości, lecz nie dbał o to.
 — Potrzebuję widzieć się z moim kuzynem! — zawołał Rollin tonem ostrym.
 — Proszę pana mówić ciszej, — odrzekł doktór spokojnie — gdyż możesz obudzić chorego, a co do widzenia się, powtarzam, że to rzecz niemożliwa!...
 — Co takiego?
 — Stanowczo niemożliwa!
 — Nie jest przecież chorym tak ciężko, by nie mógł zobaczyć się zemną.
 — Ja jestem innego zdania.
 — Przychodzę z wiadomością, o której powinien dowiedzieć się natychmiast, zarówno we własnym jak i moim interesie.
 — Bywają wiadomości zabójcze! — odrzekł doktór kładąc nacisk na słowa i patrząc w oczy Gilbertowi.
 Rollin zadrżał.
 Czy doktór wymówił te słowa przypadkiem, czy pragął uczynić aluzyę do tragicznej śmierci hrabiego d‘Areynes?
 Nie wiedział, ale złagodniał i zmieszał się.
 Doktór jakby nie spostrzegał tego, rzekł, wskazując mu krzesło:
 — Raczy pan spocząć i powiedzieć mi, jakiego rodzaju jest pański interes.