Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/137

nia i przebaczałam mu zawsze, a ty Raulu miałbyś dla tego być nieubłaganym.
 — Przebacz mu...
 Wikary zawahał się.
 Od początku tej rozmowy trzymał on na rękach Blknkę.
 Wtem dziecina podniosła swe drobne rączęta i wyciągnęła je ku Raulowi, jak gdyby chciała prośby swe połączyć z matczynemi.
 Ksiądz ucałował ją i rzekł:
 — Przebaczam mu ze względu na twą córkę.
 — Ale przebaczenie nie jest zapomnieniem — dodała pani Rollin.
 — Zapomnę.
 Tym sposobem nastąpiła zgoda.
 Po kilku dniach Gilbert odwiedził wikarego i wyraził żal za swe postąpienie lekkomyślne.
 Odtąd stosunki pomiędzy nimi zostały wznowione Pomiędzy osobami, które na wieść o wyzdrowieniu wikarego pośpieszyły do niego z wizytą, był hrabia Kernoöl z żoną i synem Lucyanem.
 Tegoż dnia i Henryka z swą córeczką, odwiedziła swego kuzyna.
 Państwo Kernoöl ujęci wdziękami pięknością młodej kobiety zwłaszcza jej przywiązaniem macierzyńskiem, powzięli wielką dla niej sympatyę i po kilku następnych widzenia, chętnie zgodzili się trzymać do chrztu jej córeczkę.

 W kościele św. Ambrożego odbywała się ceremonia religijna.
 Długi szereg powozów z woźnicami owiniętymi w futra, stał wzdłóż ulicy po obu stronach kościoła, tłum ludzi, zdziwionych tym widokiem, rzadko zdarza-