Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/144

na prośbę dyrektora o wskazanie pacjentek nieznanych, zaprowadziła go i Schlossa do łóżka nad którem widniała tabliczka z napisem nr. 4.
 — Ta nieszczęśliwa jest stracona — rzekła. — Pozostaje jej zaledwie parę dni życia.
 — Nie, to nie ona — rzekł Schloss.
 Podeszli do nr. 6.
 — I tej dni są policzone — szepnęła zakonnica.
 — Nie ona.
 Na łóżku oznaczonem nr. 16, leżała chora z głową prawie całkowicie obwiązaną bandażami.
 — Ta — rzekła infirmierka — miała szczękę strzaskaną pociskiem. Dotychczas nie wymówiła ani słowa, przytem nie umie ani pisać, ani czytać.
 Schlos spojrzał na chorą, poczem rzucił wzrok na numer łóżka sąsiedniego i drgnął.
 W bladej jak płotno twarzy chorej poznał Janinę Rivat.
 — To ona, panie dyrektorze — zawołał uradowany 1 przybliżywszy się do łóżka dodał: — Janino! Janino!
 Kobieta otworzyła oczy, uniosła się na pościeli i spojrzała wkoło siebie wzrokiem bez wyrazu.
 — Janino, powtórzył Schloss — przychodzę w imieniu księdza d‘Areynes, pierwszego wikarego parafii św. Ambrożego.
 Oczy chorej pozostały błędnemi.
 — Ona nie odpowie panu — rzekła zakonnica.
 — A jednak słyszała...
 — Słyszy, ale nie rozumie.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ straszna rana pozbawiła ją zmysłów. Jest obłąkaną.
 — Obłąkana!
 — Pocisk ugodził ją w głowę, przedziurawił czaszkę i naruszył mózg.