Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/149

zejdę już nigdy. Daje mi szczęście dotychczas nieznane, o którego istnieniu nawet nie wiedziałem. Moja malutka Blanka jest teraz dla mnie wszystkiem!
 Po kwadransie rozmowy na ten temat, gdy Gilbert chciał już odchodzić, wikary zatrzymał go i rzekł:
 — Mój kochany kozynie, pragnę prosić cię o pewne objaśnienie.
 — Słucham księdza.
 — Przedewszystkiem muszę cię przeprosić, że pytaniem mojem może wywołam w tobie przykre wspomnienie. Nie chciałbym przypominać ci tego nazwiska, ale przysięga, uczyniona człowiekowi umierającemu, zmusza mnie do mówienia o tym człowieku.
 Gilbert nieco zaniepokojony tak tajemniczym wstępem, zapytał:
 — O kogóż to chodzi?
 — O Servacego Duplat.
 Mąż Henryki, usłyszawszy to nazwisko uczuł przebiegający po ciele dreszcz.
 Postanowił trzymać się na ostrożności.
 — O Serwacym Duplat! — powtórzył. — Był to hultaj zdolny do wszystkiego, z którym, z powodu smutnych okoliczności, musiałem, na moje nieszczęście utrzymywać stosunki. Z jakiego powodu zajmuje on księdza?
 — Z powodu bardzo ważnego. Posłuchaj. Podczas wojny, gdy byłeś kapitanem gwardyi narodowej, miałeś w swojej kompanii żołnierza, niejakiego Pawła Rivat.
 Gilbert zaniepokoił się naprawdę, jednak zapanował nad zmieszaniem i odrzekł:
 — Rzeczywiście... O ile przypominam sobie, ten Rivat był śmiertelnie raniony w bitwie pod Montretout.
 — I wskutek tej rany zmarł po miesiącu w szpitalu wersalskim.
 — Więc kuzyn go znał?