Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/151

 — I ja tak sądziłem.
 — A dziś ksiądz innego zdania?
 — Rzeczywiście.
 Gilbert pragnąc wybadać wikarego, zapytał:
 — A matka? Co z nią się stało?
 — Ja uratowałem ją.
 — Ksiądz! — zawołał Gilbert przerażony, gdyż był przekonany, że Janina nie żyje. — Jakim sposobem?
 — Pochwyciłem ją z pośród płomieni, wyniosłem na ulicę i oddałem marynarzom kapitana Kernoöla, którzy odnieśli ją do ambulansu przy ulicy Servan.
 — I tam zapewne zmarła...
 — Nie. Z Ambulansu odesłano ją do szpitala, gdzie Rajmund Schloss odszukał ją dziś rano.
 — Wyleczoną?
 — Wyleczoną, lecz obłąkaną.
 Gilbert odetchnął swobodnie.
 — Teraz nic już nie mogę dla niej uczynić — mówił dalej wikary — lecz pozostają dzieci.
 Nowy przestrach ogarnął Gilberta. Raul powiedział: dzieci, wiedział więc, że Janina miała bliźnięta.
 — Dzieci! — powtórzył z udanem zdziwieniem.
 — A tak, gdyż na trzy dni przed tem powiła dwie dziewczynki.
 — Cóż się z niemi stało?
 — Nie wiem, ale myślałem, że dowiem się od ciebie.
 — Odemnie? — zawołał Gilbert zdumiony. — Zkąd ja mogę wiedzieć?
 — Rozumiem, że nie wiesz, lecz możesz pomódz mi do odszukania ich.
 — A to jakim sposobem?
 — Dzieci te nie były zapisane w księdze urodzeń merostwa jedenastego okręgu.
 — Czy jest ksiądz pewnym?