Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/157

niwszy ukłon, — Czy otrzymałeś dzisiejszy mój raport o numerze 17-ym z mej sali?
 — Otrzymałem.
 — Prosiłem w nim o odesłanie tej biednej kobiety do zakładu okłąkanych. Czyniłem wszystko co mogłem i nie mogę dłużej trzymać jej w szpitalu.
 — Raport pański przesłałem radzie dobroczynnego! publicznej i oczekuję tylko rozkazu odesłania Janiny Rivat.
 — Mówisz pan: Janiny Rivat! — zawołał doktór zdziwiony. — Więc wiadome już jej nazwisko?
 — Wczoraj pan Schloss — odrzekł dyrektor, wskazując na Rajmunda — a dzisiaj ksiądz d‘Areynes stwierdzili, że chora nr 17-ty jest Janiną Rivat, uratowaną z płonącego domu w nocy 28-go maja.
 — Więc ksiądz zna tę nieszczęśliwą kobietę? — zapytał lekarz, zwracając się do wikarego.
 — Znam.
 — Czy może mi ksiądz opowie zięć wszystko, co mu wiadome o niej?
 — Owszem.
 Wikary powtórzył szczegóły opowiedziane przed chwilą dyrektorowi.
 Lekarz po wysłuchaniu za proponował księdzu by udał się z nim do chorej, w celu ożywienia w niej pamięci i wywołania wspomnień.
 Wszyscy czterej udali się do sali, w której pomieszczona była chora nr 17.
 Janina ze złożonemi rękani i oczyma utkwionemi w przestrzeni siedziała na łóżku.
 Ksiądz, spostrzegłszy jej twarz zbiedzoną, nie mógł powstrzymać się od okrzyku litości.
 — Cóż, poznaje ją ksiądz? — zapytał dyrektor.
 — Poznaję. Schloss nie omylił się, to Janina Rivat.