Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/161

dze zaopatrzyła się w żywność dla swego gościa i gdy podeszła do drzwi, wyjęła z kieszeni klucz by je otworzyć.
 Ale nie mogła tego uczynić, gdyż w dziurce zamku znajdował się klucz którym Duplat otwierał drzwi agentom.
 — Pewnie ulicznicy włożyli kamyk — mruknęła ze złością. — Ach gdybym złapała którego, wydarłabym za uszy...
 Wzywać Serwacego głosem wydało się się jej nieostrożnością, jednak, nie mając innego sposobu, musiała zdecydować się na to.
 Miała już zawołać, gdy w tem, położywszy rękę na klamce i nacisnąwszy ją nieco, spostrzegła, że drzwi otwierają się same.
 Zbladła, zobaczywszy w zamku klucz pozostawiany Serwacemu i pośpiesznie podbiegła do mieszkania.
 Drzwi domu otworzone były na rozcierz.
 — Serwacy! — Serwacy! — gdzie ty jesteś? — wołała przestraszona.
 W domku panowała cisza.
 — Ach, łotr! Oszukał mnie i uciekł sam!...
 Ale podejrzenie to trwało tyłku krótką chwilę, gdyż natychmiast pomyślała:
 — Może go ujęli...
 Powróciła do furtki w palisadzie i przyjrzawszy się ziemi, spostrzegła odciski kilku nóg różnej wielkości i ślady walki.
 — Tak jest... ujęli go! Musieli go przywołać, zmyślili jaką bajkę a on głupiec otworzył im furtkę i wpuścił do ogrodu.
 Palmira, jak widzimy, odgadła prawdę.
 Ze ściśniętem sercem i nie bez obawy za udzielenie schronienia komuniście weszła do mieszkania,