Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/183

 — Powtórnie nacisnął znalezioną wypukłość, lecz silniej.
 Tym razem Janina wydała jęk podobny do ryku zwierzęcia zarzynanego i zemdlała.
 Pomocnik doktora rzucił się ku niej, by udzielić pomocy, lecz p. Bordel usunął go.
 — To nic — rzekł — owszem, niech pozostanie zemdloną, gdyż łatwiej przekonam pana, że domysły mole były uzasadnione i że ta biedna kobieta, obłąkana od lat siedmnastu, mogła być wyleczoną po pierwszej operacyi.
 — Wyleczoną! — powtórzył pomocnik zdziwiony tak śmiałem twierdzeniem.
 — Tak jest, kochany kolego; ale niema co o tem mówić, należy działać.
 Zbadał szczegółowo wypukłość na czaszce chorej, poczem zwróciwszy się do Róży zapytał:
 — Od jak dawna, moje dziecko — pełnisz obowiązki infirmerki w tym zakładzie?
 — Od trzech miesięcy, panie doktorze.
 — A jak dawno jesteś przy tej chorej?
 — Od samego wejścia do zakładu.
 — Czy czeszesz ją codziennie?
 — Codziennie, panie doktorze.
 — Czy przeciągając grzebieniem, nie zauważyłaś jakiej narośli na ranie?
 — Zauważyłam. Mama Janina często kładzie ręce na głowę... Pragnąc zrozumieć powód tego, zaczęłam przyglądać się i odkryłam narośl, o której pan doktór mówi.
 — Czy mówiłaś o tem komu?
 — Nikomu, gdyż nie przywiązywałam do tego żadnego znaczenia.
 — Dobrze — odrzekł dr Bordel, a zwróciwszy się do swego pomonika, dodał: — Kochany kolego, należy