Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/190

 — A któryż rok mamy teraz?
 — Dziś mamy 3 kwietnia 1888 r.
 Janina zadrżała konwulsyjnie.
 — 1871... — szepnęła po chwili: — 1888! Siedmnaście lat! Miałam dwie dziewczynki, bliźnięta... Co stało się z niemi? Czy żyją, czy umarły?
 — Nie umiem odpowiedzieć pani — odrzekł lekarz.
 — A moja matka? — mówiła nieszczęśliwa — a matka Weronika?... wszyscy, których znałam i kochałam? Siedmnaście lat!
 Rozpłakała się.
 Uspokoiwszy się po kilku minutach, rzekła:
 — Powiedział pan doktór, że wyniesiono mnie z płonącego domu... Kto dał dowód takiego poświęcenia? kto ocalił mnie?
 — Pewien ksiądz.
 — Ksiądz? — zapytała Janina zdziwiona.
 — Tak, ten sam, który w kilka miesięcy później poznał panią w szpitalu i powiedział kim jesteś.
 — Jak ten ksiądz nazywa się? — Ksiądz d‘Areynes.
 — Ksiądz d‘Areynes! — zawołała — wikary od św. Ambrożego! Niech Bóg będzie błogosławiony! Ponieważ to on ocalił mnie, więc uratował i moje dzieci, on nie opuścił ich! Znam go! To najszlachetniejszy człowiek na świecie! On dawał mi ślub...
 Nagle twarz Janiny spochmurniała.
 — Ale to już siedmnaście lat! kto wie, czy żyje... i czy dzieci moje nie pomarły...
 — Nie trać nadziei — rzekł doktór wzruszony. — Może dzieci twe żyją... może Bóg zachował ci to szczęście i pozwoli kiedyś uścisnąć je. Możesz napisać, a jeśli będzie to niedostatecznem, to po powrocie do zdrowia rozpocząć poszukiwania.
 — Napiszę... Chcę jak najprędzej opuścić ten zakład.