Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/195

łabym żyć o z nią, jak chętnie oddałabym dla niej życie.
 Janina zamyśliła się, poczem zapytała:
 — Kiedy matka twoja została zabitą?
 — Dnia 28-go maja, w ostatnią noc istnienia komuny, gdy prawie cały Paryż gorzał.
 — 28-go maja... powtórzyła Janina. — A gdzie matka mieszkała?
 — Zapewne przy ulicy la Roquette, gdyż tam była zabita, gdy wybiegła z domu.
 — W jakim wieku byłaś wtedy?
 — Miałam trzy dni życia.
 — Zkąd wiesz o tem?
 — Opowiadała rai niańka, a później zażądałam, pokazania mi protokółu znalezienia mnie. Miałam do tego prawo, gdyż był on zarazem metryką urodzenia.
 — A człowiek, który cię wziął z rąk matki i odniósł do merostwa, nie zgłaszał się nigdy?
 — Nigdy.
 — Znasz jego nazwisko?
 — Znam, gdyż podpisał protokół.
 Jak on nazywa się?
 — Juliusz Servaize, a drugi świadek nażywał, się Merlin.
 — A później gdyś dorosła, nie starałaś się odszukać tych świadków?
 — Na co? Nie wiedzieli oni nic więcej nad to, co zeznali do protokółu.
 — Rrzeczywiście! Co za dziwny zbieg okoliczności! 28-go maja, ostatniego dnia komuny zabrano i moje dzieci... Ach co się z niemi dzieje! Komu je powierzono?
 — Dlaczego matko Janino dręczysz się niepotrzebnie? Poczekajmy na odpowiedź księdza d’Areynes.
 — Jeżeli żyje jeszcze... Pomyśl tylko, siedmnaście lat! Ileż zmian mogło zajść przez czas tak długi... Ach, jak pragnęłabym, jak najprędzej opuścić ten zakład.