Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/201

 Zatrzymał się w hotelu i gdy nadszedł czas śniadania, udał się do sali restauracyjnej.
 Wypadkiem, tego dnia pusto w niej było, przy jednym stoliku siedział jakiś mężczyzna, liczący lat pięćdziesiąt, ubrany starannie, lecz wyglądający więcej na bogatego wieśniaka, niż na mieszkańca miasta.
 Depréty siadł przy stoliku sąsiednim i natychmiast zawiązał rozmowę ze służącą.
 — Czy panna pochodzisz z tych okolic? — zapytał.
 — Z tych proszę pana: Urodziłam się w Tours, wychowałam w Amboise i od dziesięciu lat służę w tym hotelu.
 — Dużo panna zna tutaj osób?
 — Znam wszystkich, od najstarszego do najmniejszego dziecka.
 Po tej odpowiedzi wyszła z talerzami do kuchni.
 — Małgorzata, to prawdziwa gazeta — rzekł gość siedzący przy drugim stoliku. — Ciekawa jak nasza bab-ka Ewa i język ma ostry, ale w gruncie dziewczyna dobra.
 — I pan zapewne pochodzi z tych stron — rzekł Depréty.
 — A tak; mieszkam w Blois, gdzie posiadam winnicę. Często przyjeżdżam do Amboise i również znam prawie wszystkich.
 — W takim razie, czy nie może pan udzielić mi objaśnień o pewnej rodzinie, zwłaszcza o jej stanie mojątkowym?
 — O jakiej?
 — O rodzinie de Grancey.
 — Jeżeli przyjechał pan po to, — odrzekł właściciel winnicy, by odebrać należność, to napróżno odbył pan podróż. Była to rodzina niegdyś najbogatsza w tej okolicy, lecz dziś nic nie posiada. Pani de Grancey, wskutek przegranej w karty wielkiej sumy przez jej