Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/207

 Grancey wkopał już dół głębokości pięćdziesięciu centimetrów i nie znalazł jeszcze, czego szukał.
 Ogarnęło go zniechęcenie.
 Może nie trafił na właściwe miejsce, a może słowa Duplata były halucynacyą rozgorączkowanej wyobraźni?
 Wtem szpadel zawadził o jakiś przedmiot twardy.
 Czyżby to było prawdą?
 Więc ukryty skarb istniał rzeczywiście i Grancey miał go pod ręką?
 Fala krwi napłynęła mu do mózgu, upajając go jak najmocniejszym trunkiem.
 Nie zastanawiając się nad tem, że zabłoci ubranie, ukląkł na wyrzuconej ziemi i zapuścił ręce w jamę.
 — Mam ją — szepnął uszczęśliwiony. — Więc Duplat mówił prawdę!
 Nagle spoważniał.
 — Gdyby to było wino — szepnął, — to spoczywając siedmnaście lat pod ziemią, mogłoby nabrać smaku, ale papiery... Zobaczymy później, teraz zaś należy usunąć ślady mej gospodarki.
 Zasypał jamę ziemią, ubił ją stopami, nakrył zielskiem, poczem, oczyściwszy z przylgniętej ziemi butelkę i wcisnąwszy ją do kieszeni paltota, odniósł narzędzia i latarnię na dawne ich miejsce i udał się na stacyę Champigny.
 W dwie godziny później był już w swem mieszkaniu.
 Łatwo zrozumieć niecierpliwość, z jaką pragnął przekonać się o zawartości butelki.
 Zamknął za sobą drzwi na klucz, poczem owinąwszy butelkę serwetką w celu stłumienia brzęku, rozbił ją.
 Po odjęciu serwetki spostrzegł paczkę biletów.
 Pochwycił je drżącą ręką i przerachował.