Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/210

 — Przepraszam — rzekła, zwracając się do niego, — czy ksiądz należy do parafii św. Ambrożego?
 — Należę — odrzekł i jestem drugim wikarym.
 — Czy ksiądz znał księdza d‘Areynes?
 — Naturalnie; mam zaszczyt znać go.
 — Więc on żyje! — zawołała uradowana.
 — Dzięki Bogu żyje, i to wielkie szczęście, gdyż takich ludzi niewielu i niełatwo mogą być zastąpionymi.
 Janina ze wzruszenia zachwiała się, co widząc ksiądz podsunął jej krzesło i prosił by spoczęła.
 — Niech pani będzie spokojną o życie i zdrowie księdza d’Areynes, gdyż jest zdrowym zupełnie.
 — Żyje! — szepnęła, ocierając łzy — i jest tutaj wikarym jak dawniej?
 — Nie, pani... ksiądz d’Areynes jeszcze przed siedmnastu laty opuścił naszą parafię.
 — I gdzież jest teraz?
 — Jest jałmuźnikiem więzienia la Roquette, ale przychodzi tu niekiedy odprawiać mszę.
 — Jakiż Bóg jest dobry! — szepnęła Janina, składając ręce.
 Młody ksiądz, zaciekawiony jej pytaniami i wzruszeniem, zapytał:
 — Czy pani znała księdza d’Areynes.
 — Przed siedmnastu laty dawał mi ślub w tym kościele, w kaplicy Matki Boskiej.
 — Więc od tego czasu musiała pani widywać go często.
 — Nie widziałam ani razu.
 — Ani razu!...
 — Tak, ale straszne wspomnienie wiąże go z mojem życiem. Zdaje mi się, że czuwał nademną zdała i jeżeli nie zmarłam śmiercią straszną, to jemu to zawdzięczam.