Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/213

 Pelagia wprowadziła przybyłą kobietę i cofnęła się.
 Janina była tak zmienioną, że ksiądz d‘Areynes nie poznał jej, lecz Rajmund, który odbył z nią podróż koleją do Paryża, niezawahał się ani chwili.
 — To Janina Rivat! — zawołał — To ona!
 Janina wyciągnęła ku księdzu ręce i ze łzami w oczach rzekła:
 — Ksiądz ocalił mi niegdyś życie, wiem o tem... Przybyłam dziś błagać księdza o pomoc w odszukaniu mych dzieci.
 Raul do głębi serca wzruszony jej widokiem, podszedł ku niej i ujął jej ręce.
 — Więc pani w Paryżu — rzekł — a my myśleliśmy, że jesteś...
 Nie śmiał dodać „obłąkaną“, i podprowadził ją do fotelu.
 — Ksiądz myślał, że nie żyję — odrzekła — i może lepiej byłoby, gdybym nie żyła, jeżeli nie uda mi się odszukać mych córek.
 — Uspokój się, Janino. Twoja niespodziewana wizyta tak zdziwiła mnie, że potrzębuję zebrać myśli, by ci odpowiedzieć.
 — Jedno słowo tylko. Czy ksiądz wie, gdzie są moje dzieci?
 — Jeszcze raz proszę cię, uspokój się. Nic nie wiem.
 — Ach! mój Boże!
 — Mimo to nie powinnaś tracić nadziei...
 — Rzeczywiście?
 — Jeżeli wróciła ci pamięć, to możesz udzieleniem wskazówek ułatwić nam poszukiwania.
 — Ja!
 — Tak, ale powtarzam, jeżeli możemy już rachować na twoją pamięć.
 — Prawda, byłam obłąkaną — odrzekła Janina. —