Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/226

 Miał wznowić czytanie, gdy weszła pokojowa i zaanonsowała wizytę księdza d‘Areynes.
 Pani Rollin, jej córka i Lucyan pośpieszyli naprzeciw księdza, któy uścisnął dłonie swej kuzynki i młodego lekarza, zaś Blankę pocałował w głowę.
 — Kochany kuzyn — rzekła Blanka z udaną powagą — nie zasługuje, abyśmy kochały go tak jak kochamy.
 — I dla czegóż to mianowicie? — zapytał ksiądz z nśmiechem.
 — Zapomina o nas. Prawie cały miesiąc nie widziałyśmy kuzyna.
 — Widziałaś mnie zeszłej niedzieli w kościele św. Sulpicyusza na kazaniu.
 — To się nie liczy... należy przyjść do nas.
 — Mam wiele zajęcia i wierz mi, jeżeli nie przychodzę tak często jak pragnąłbym, to dla tego tylko iż brak mi czasu.
 A zwróciwszy się do Lucyana dodał:
 — Mam dla ciebie dobrą wiadomość. — Od mego ojca?
 — Nie, od rady dobroczynności publicznej.
 — Czy w kwesty! posady lekarza pomocnika w zakładzie dla obłąkanych.
 — Tak.
 — Cóż, jest nadzieja?
 — Więcej niż nadzieja — pewność.
 — Dziękuję księdzu serdecznie. Kiedyż mam objąć obowiązki?
 — Nie prędko, dopiero za pół roku.
 — Rzeczywiście...
 — A cóż to znaczy! Przez ten czas dopełnisz studyów w Salpêtriére i będziesz odwiedzał moją kuzynkę. Zdaje mi się, że to skróci ci czas. Ale jest jeszcze jedna rzecz.