Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/23

 Na ulicy Ménitmontaut o dziesięć metrów przed Gilbertem padł pocisk i wyrwał kawał bruku, po kilku sekudach nieco dalej pękł granat, zasypując odłamkami okna i zamknięte drzwi sklepowe.
 Na szczęście, strzały nieudolnych kanonierów z cmentarza Pére-Lachaise zmieniły znowu kierunek i dozwoliły Gilbertowi posuwać się dalej.
 Ale zaledwie postąpił dwadzieścia kroków, gdy natknął się na barykadę, na którą ze strony przeciwnej wchodziło dwóch ludzi.
 Spostrzegłszy jednego z nich, Gilbert krzyknął zdziwiony.
 — Kapitan Duplat!
 — Ja — odrzekł były jego podwładny. — Co pan tu robi?
 — Szukam pana.
 — Tutaj?
 — Szedłem do bramy św. Gerwazego, gdzie, nam powiedziano mi, jesteś na służbie.
 Właśnie ztamtąd idę, ale weralczycy już bramę zdobyli, część moich ludzi rozstrzelali bez sądu, a ja zdołałem uratować się i uciekam.
 — Idziesz pan bronić barykady?
 — Ani mi to w głowie.
 — Więc dokąd?
 — Do domu, zmienić skórę i ukryć się tak, by ginie nie znaleźli.
 — Pójdę z panem.
 — Po co?
 — Potrzebuję pomówić w ważnym interesie.
 Mówiąc to, wzrokiem wskazał Merlina, którego obecność krępowała go.
 Szpieg domyślił się tego i rzekł do Duplata.
 — Mogę cię tutaj już opuścić. Tu jesteś bezpiecznym. Do widzenia.