Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/238

 — Co się zaś tyczy owego nieszczęśliwego punktu w testamencie.
 — Niech ksiądz o tem nie mówi, na razie niebezpieczeństwa niema, pomówimy o tem później. Teraz chodzi o to, by pani Rollin wystąpiła stanowczo.
 Henryka przywołała służącego i zapytała:
 — Czy pan Rollin w domu?
 — Przybył w tej chili.
 — Poproś go, by był łaskaw przybyć do mnie.
 Służący wyszedł.
 — Co zamierzasz uczynić? — zapytał ksiądz d‘Areynes.
 — Chcę wobecności panów ośwadczyć mu moją wolę... chcę, by widząc mnie z panami, zrozumiał, że mam przyjaciół, którzy wystąpią w obronie mojej.
 — Ach czemuż nie byłaś zawsze taką! — rzekł ksiądz.
 Wszedł Gilbert.
 Ex-kapitan 3-ej kompanii 57-go batalionu gwardyi narodowej, były spólnik Serwacego Duplata, przez ostatnie kilkanaście let postarzał się znacznie.
 Postać jego pozostała szykowną, ale twarz nosiła ślady zmęczenia, życia gorączkowego i rozpusty.
 Nadużycie uciech przygasiło wzrok, pofałdowało policzki i czoło.
 Wprawdzie niezmierna dbałość o swą osobę, użycie kosmetyków, farb do włosów, pudru, i welutiny urzymały pozory młodości, ale złudzenie to znikało prędko po bliźszem przyjrzeniu się.
 Życzenie Henryki rozmówienia się z nim o tak późnej porze zdziwiło go, lecz nie wywołało niepokoju.
 Jednak gdy wszedł do salonu i spostrzegł księdza d‘Areynes i notaryusza, poczytał obecność ich za złą wróżbę.
 — Szanowny ksiądz i kochany notaryusz — zawo-