Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/244

 — Ach! Jak słusznie stryj mój pogardzał tobą! — zawołała Henryka — i jakiż mi dzisiaj wstyd, żem cię kochała!
 — Panie Rollin — odezwał się ksiądz, podchodząc kn niemu. — Od lat siedmnastu z obowiązku, jako jałmużnik więzienny obracam się wśród szumowin społeczeństwa, a jednak wśród tych wyrzutków wszelkiego rodzaju, złodziejów i zabójców, spotykałem serca mniej zepsute niż pańskie.
 — Więc niech ksiądz powróci pomiędzy tych wyrzutków — odrzekł Gilbert szyderczo, — tam właściwsze dla niego miejsce, aniżeli w tym domu, gdzie, mam nadzieję, nie zobaczę pana więcej.
 — Noga moja tu nie postanie.
 — Pozostaje mi więc tylko pożegnać pana.
 — Nie pożegnać, lecz powiedzie: do widzenia, gdyż zobaczymy się jeszcze.
 — Nie przypuszczam.
 — A ja jestem pewnym!
 — Gdzie?
 — W la Roquette.
 Gilbert drgnął, ale nie dał poznać tego po sobie.
 — Dziękuję za kazanie, panie Jałmużniku! — rzekł tonem drwiącym. — Ustępuję panu miejsca. Powrócę tu gdy ukończysz pan spowiedź.
 Zawrócił się na pięcie i nucąc jakąś aryę z operetki, wyszedł z pokoju.
 — Ach! nikczemnik! — zawołała Henryka, padając na krzesło.
 — Niech pani nie traci odwagi i myśli o przyszłości — rzekł notaryusz.
 — A przedewszystkiem, kochana kuzynko — dodał ksiądz — nie czyń żadnego ustępstwa.
 — Bądź o to spokojnym — odrzekła — ale nie opuścisz mnie?