Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/258

 — Sądziłem, że sprytniejszy — myślał. — Mam go w rękach... zdradził się swem przerażeniem. Widocznie pomiędzy nim a Duplatem musiało zajść coś strasznego.
 A głośno rzekł:
 — Niepodobna, by zapomniał pan o rzeczy tak ważnej. Wyjawiłem szczegóły, które powinny przekonać pana o słuszności mej pretensyi.
 Tymczasem Gilbert odzyskał przytomność i postanowił bronić się do upadłego.
 — Nie zaprzeczę mego podpisu, jeżeli pokaże mi pan weksle — odrzekł — ale weksle te dałem osobie, której już nic nie winienem i która zresztą już nie żyje...
 — Myli się pan, Serwacy Duplat żyje.
 — Żyje, powtórzył Gilbert przestraszony.
 — I jest zdrowym! — Skazany za popełnioną w Numei kradzież na dziesięć lat ciężkich robót, nie mógł skorzystać z amnestyi, udzielonej komunistom, pozostał na miejscu. Niemniej jednak prawa jego nie utraciły swej mocy.
 — Poczekam z zaspokojeniem ich do jego powrotu.
 — On nie powróci. Ja reprezentuję go!
 — Na mocy jakiego prawa?
 — Kupiłem u niego te weksle.
 — Jaki dowód ma pan na to?
 — Najlepszy dowód, gdyż mam je w swych rękach.
 — To nie dowodzi, że nabył je pan prawnie.
 Były kryminalista, usłyszawszy te słowa, rzucił się jak człowiek mocno obrażony.
 — Panie! to zniewaga! — zawołał. — Nie pozwolę mówić sobie takich rzeczy!
 — Postaw-że się pan na mojem miejscu... Potrzebuję wiedzieć, kim pan jesteś.
 — Jestem vice-hrabią de Grancey, urodziłem się w Amboise, w departamencie Indry i Loary... Amboise