Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/26

 Sumienie jego z góry zgadzało się na wszelkie łotrostwo, nawet na zbrodnię, gdyby jej wymagano.
 Jakaż zbrodnia, choćby nawet zabójstwo, nie opłaciłoby się za sto tysięcy franków?
 Gilbert zaprowadził go do swego mieszkania i zamknął drzwi za sobą.
 — Chodźmy do pokoju sypialnego — rzekł Rollin — znajdę tam dla pana ubranie, a ponieważ jesteśmy prawie równego wzrostu, więc będzie pasowało.
 Wybrał całkowity garnitur i podał go Duplatowi.
 Po kilkunastu minutach chyba tylko blizki znajomy mógłby w gościu Gilberta poznać byłego kapitana komuny.
 — Ale gdzież jest obywatelka Rollin? — zapytał oglądając się po pokoju. — Czy wyjechała z Paryża?
 — Nie, przeniosłem ją do piwnicy.
 — Dlaczego?
 — Bo tutaj niebezpiecznie. Bomba mogłaby paść na dach i zburzyć wyższe piętro. Właśnie o mojej żonie pragnąłem pomówić z panem. Dziwi go to, prawda? lecz wkrótce zrozumiesz pan.
 Wprowadził gościa do pokoju stołowego i wskazawszy mu krzesło, przystąpił do interesu.
 — Żona moja ubiegłej nocy powiła dziecko.
 — Winszuję panu ojcowstwa.
 — Dziecko to w kilka chwil zmarło...
 — Do dyabła!...
 — A teraz przystępuję do rzeczy. Stryj mojej żony, stary dziwak, przed pół rokiem sporządził testament śmieszny, ale tak prawny, że zwalić go nie można.
 — Jaki mianowicie?
 — Cały swój majątek zapisał na rzecz dziecka. Rozumiesz pan teraz?
 — Doskonale, — odrzekł Duplat.
 — Testament ten dawał żonie mojej i mnie pra-