Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/261

 Mąż Henryki zmuszony był złożyć broń.
 Frazes: „pod ziemią w piwnicy“, zręcznie wypowiedziany w związku z innemi myślami, przekonał go że Grancey znał całkowitą jego tajemnicę.
 Niepodobieństwo było zaprzeczać dalej.
 Należało porozumieć się i uzyskać warunki jak najdogodniejsze.
 — W końcu, panie vicehrabio — rzekł ocierając pot z czoła — czego pan żądasz?
 — Jakto, czego żądam? Zdaje mi się, że wiesz pan dobrze. Żądam byś pan wypłacił mi przyznane Duplatowi sto pięćdziesiąt tysięcy franków. Cóż naturalniejszego?
 — W tej chwili jestto dla mnie fizycznem niepodobieństwem.
 — Będę wyrozumiałym! Jakkolwiek termin wypłaty upłynął oddawna, zgodzę się na raty wyrażone w wekslach. Wypłacisz mi pan czwartą część natychmiast, a następne trzy raty co sześć miesięcy.
 — Zwrócisz mi pan weksle.
 — Zwrócę, lecz w zamian za pieniądze.
 Grancey wyjął z pugilaresu skradzione w ogrodzie Palmiry weksle i nie dając Gilbertowi do rąk, podsunął mu je pod oczy.
 Rollin odrazu poznał swe pismo.
 — Powiedz pan otwarcie, ileś za nie zapłacił Duplatowi?
 — Zdaje mi się, iż rozumiesz pan, że nie mogłem interesu tak wątpliwego nabywać bez dobrego zarobku. Zapłaciłem mu za te papiery pięćdziesiąt tysięcy franków.
 — W Numei?
 — Tak.
 — Więc pan tam był?
 — Jako turysta — z uśmiechem odrzekł Grancey.