Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/267

z nim. Zdaje mi się, mateczko, że to oba nam pzzyniesie szczęście.
 — Dobrze, kup kochanko, ale dwa. I ja będę go nosiła, a gdy nie stanie mnie na ziemi, zachowasz go sobie na pamiątkę matki, która kochała cię nad życie.
 — Mateczko... ze łzami w oczach — odrzekła Blanka.
 Niechcąc powiększać smutku matki, dodała:
 — Czy kupić srebrne?
 — Nie, złote. Sklepy z takiemi przedmiotami są Misko, na tej samej ulicy.
 — Nie potrzebuję chodzić do sklepu — odrzekła Blanka — gdyż jakaś kupcowa sprzedaje medaliki w przedsionku.
 Podała matce ramię i po schodach podprowadziła ją do sklepiku Janiny.
 Ta spostrzegłszy podchodzące ku niej dwie kobiety, powstała ze swej ławeczki i spojrzała na nie.
 Nagle drgnęła całem ciałem, otworzyła usta i wyciągnęła przed siebie ręce.
 Henryka i Blanka zdziwione nagłą zmianą twarzy kupcowej, podeszły ku niej.
 — Różo! Różo droga!...
 Pani Rollin i Blanka, przestraszone zachowaniem się Janiny, sądziły, że jest obłąkaną.
 — Różo droga! nie poznajesz mnie? — mówiła dalej nieszczęśliwa wdowa. — Przypatrz mi się, moje dziecko, pielęgnowałaś mnie w przytułku w Blois, jak żadna córka nie pielęgnowałaby matki. To ja, którą nazymałaś „mamą Janiną“...
 — Myli się pani — odrzekła Henryka łagodnie, — to moja córka i nie nazywa się Róża, lecz Marya Blanka.
 — Marya Blanka... Marya Blanka... — dwa razy