Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/271

ci w boleści, ale terez nie pora mówić obszerniej... Czy możesz przyjść do mnie?
 — Mogę.
 — Więc pamiętaj, każdego piątku będę czekała na ciebie rano o dziesiątej.
 — Dziękuję pani, współczucie pani będzie dla mnie pociechą.
 — I ja będę razem z mamą — z uśmiechem dorzuciła Blanka. — Patrząc na mnie, będzie pani zdawało się, że widzi swą ukochaną Różę, do której jestem tak podobną.
 — Jakie panie dobre, — tak dobre jak Róża; pozwolicie, będę was kochała równie jak ją.
 — Nie tylko pozwalamy, lecz prosimy... nie trafi pani na niewdzięczne.
 — Dziękuję pani z całego serca.
 — Oto mój adres — rzekła Henryka, podając bilet wizytowy. — Uprzedzę odźwiernego i powiem mu, aby wprowadził panią natychmiast gdy przybędziesz.
 Janina wzięła bilet, chciała mówić, dziękować jeszcze, lecz wzruszenie stłumiło w niej głos.
 — A teraz — wesoło rzekła Blanka, — chcemy spustoszyć sklep pani. Ma pani złote medale z wizerunkiem Matki Boskiej?
 — Mam, proszę — odrzekła podając je.
 Marya Blanka wybrała dwa medale.
 — Ile należy się?
 — Po piętnaście franków.
 Blanka wyjęła z portmonetki dwa luidory i podała je Janinie.
 Ta chciała wydać reszty dziesięć franków, lecz Blanka pośpiesznie rzekła:
 — Niech pani to zachowa.
 — Ależ, pani...
 — Proszę panią...