Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/279

XI.

 Po kilkunastu sekundach namysłu Gilbert zapytał:
 — Wszak znasz pan moją córkę Blankę?
 — Miałem zaszczyt już parę razy widzieć pannę Rollin podczas mych wizyt u pana.
 — Czy podobała się panu?
 — Jest cudownie piękną! Winszuję panu takiej córki. Powinieneś pan być z niej dumnym!
 — Wcale nie jestem nim!
 — Co pan mówisz?
 — Prawdę. Uczucie ojcowskie bardzo mało rozwinięte we mnie i nie lubię życia rodzinnego.
 — Więc pocóż żeniłeś się pan?
 — Byłem zrujnowany i zadłużony. Żona wniosła mi posag i świetne nadzieje na przyszłość.
 — To argument ważny — śmiejąc się odrzekł vice-hrabia.
 — Więc Marya Blanka podoba się panu?
 — Powtarzam, że jest zachwycającą. Nie mam wyrazu na określenie jej piękności.
 — Co za zachwyt!
 — Jest najszczerszym!
 — Tem lepiej... Ośmiela mnie to do uczynienia panu pewnej propozycyi.
 — Jakiej?
 — Byś został moim zięciem.
 Grancey osłupiał.
 Niechciał wierzyć swym uszom i sądził, że źle usłyszał.
 — Coś pan powiedział?
 — Że pańska osoba i nazwisko podobają mi się 1 że jestem gotów oddać panu swą córkę.