Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/284

 — Będzie dostateczną. Czy możesz pan powierzyć mi ją?
 — W tej chwili?
 — Tak.
 — Nie mam jej teraz pod ręką. — Musiałbym długo szukać, ale wynajdę ją dzisiaj. Przyjdź pan jutro rano, a rozpatrzymy się w niej. Nadto zostaniesz pan u mnie na śniadaniu, gdyż chciałbym przedstawić cię mej żonie i przyszłej twej narzeczonej.
 — Czy to nie będzie za pośpiesznie?
 — Nie.
 — Więc dobrze. Przyjdę jutro o tej samej porze.
 — Teraz muszę pożegnać pana, gdyż mam pewną schadzkę na drugim końcu Paryża.
 — Do widzenia.
 Były dependent wyszedł z pałacu i myślał:
 — Przyjaciel mój jest dzielniejszym niż przypuszczałem!... Zdolny do wszystkiego, literalnie do wszystkiego! Jestem pewny, że myśli o jakiejś zbrodni, nie podpadającej pod artykuły kodeksu... Ciekawym dokąd on mnie zaprowadzi? Mniejsza o to, pójdę za nim. Jeżeli w błoto, to jestem zbyt zręcznym, bym dał się obryzgać niem.
 Gdy mniemany vice-hrabia odszedł, Gilbert z swej strony rzekł do siebie:
 — Chytry hultaj... ale jam chytrzejszy i dowiodę mu tego!
 Poczem wziął kapelusz i wyszedł na śniadanie do swej kochanki Oktawii.
 Gdy przechodził około loży odźwiernego, ktoś zadzwonił u bramy.
 Wstrzymał się, by zobaczyć kto przybywa.
 Była to kobieta skromnie, lecz czysto ubrana, w białym czepku na głowie.
 — Idę do pani Rollin — rzekła do odźwiernego.