Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/287

cym i zaledwie kilka słów zamieniał z rodziną, ale na ten raz stał się mowniejszym.
 — Moja droga Henryko — rzekł — jeden z moich przyjaciół vice-hrabia de Grancey, świeżo przybyły z prowincyi z zamiarem osiedlenia się w Paryżu, złoży mi wizytę jutro. Pozwól więc, że ci go przedstawię i zatrzymam na śniadaniu. Mam nadzieję, że przyjmiesz go uprzejmie.
 — Dla czegóż nie? — odrzekła pani Rollin, — jeżeli pan Grancey należy do ludzi, których można przyjmować.
 — Jest człowiekiem bardzo dystyngowanym i ostatnim potomkiem rodu wielce starożytnego.
 — Gdzieżeś go poznał?
 — Przedstawiono mi go na wyścigach. Jest bogaty i posiada własną stajnię, a ponieważ słyszał o mnie, jako o znawcy w kwestyach wyścigowych, więc chce zasięgnąć mojej rady.
 — Możesz go przedstawić. O której godzinie ma być śniadanie?
 — O zwykłej porze, w południe.
 Rozmowa urwała się.
 — Ale, ale — odezwał się Gilbert po kilku chwilach. Zdaje mi się, miałaś dziś rano wizytę?
 — Wizytę? powtórzyła Henryka.
 — Jakiejś kobiety, którą spotkałem wychodząc z domu. Odźwierny nawet mówił mi jej nazwisko.
 — Zapewne Janina Rivat?
 — Tak. Nazwisko to wywołało w mej pamięci dawne wspomnienia. Czy ona nie jest czasem wdową po niejakim Pawle Rivat gwardziście z kompanii, której kapitanem byłem w r. 1870?
 — Ta sama.
 — Wydała mi się ubogą...
 — I jest nią rzeczywiście... Nieszczęśliwa kobie-