Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/289

 — Dwie córeczki! — zawołał z udanem zdziwieniem.
 — Tak, bliźnięta.
 — Cóż z niemi stało się? Czy mieszkają przy matce?
 — Niestety! skradziono je.
 — Skradziono? kiedy? gdzie?
 — Wtedy gdy leżała bez życia w płonącym domu.
 — Dziwna historya, prawie nieprawdopodobna!
 — A jednak prawdziwa.
 — I naturalnie, niewiadomo, kto dopuścił się tego czynu niegodziwego?
 — Owszem, wiadomo, gdyż widziano go. Janina znała go.
 — I ty go znałeś — dodała Henryka, patrząc mężowi w oczy.
 — Ja znałem tego złodzieja dzieci? Ja!
 — Nawet bardzo dobrze.
 — Któż to taki? nie domyślam się.
 — Były furyer podczas wojny, ten sam, który podczas komuny przychodził do nas z pogróżkami.
 — Serwacy Duplat!
 — On.
 — Był to łotr zdolny do wszystkiego! — rzekł Gilbert z udanym wstrętem. — Ale czy to rzecz pewna?
 — Mówiłam ci, że widziano go.
 — Kto go widział?
 — Świadek, którego słowom można wierzyć.
 Henryka przyrzekła sobie nigdy w obecności męża nie wymieniać nazwiska księdza d’Areynes, nieraz bowiem z tego powodu miała sceny w domu.
 — Janina Rivat nie powiedziała mi jego nazwiska.
 — To nieprawda, w tem wszystkiem niema odrobiny sensu. Jeżeli Duplat dopuścił się tego, to mu-