Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/291

 Następnego dnia vice-hrabia Grancey już o dziewiątej rano przybył do pałacu przy ulicy Vaugirard.
 Był tak starannie ubrany, że Gilbert spostrzegłszy go, pomyślał:
 — Szykowny! Byłoby dziwnem, gdyby nie poruszył serca takiej gąski jak Blanka.
 Po przywitaniu się vice-hrabia odrazu przystąpił do interesu:
 — Cóż znalazłeś pan testament?
 — Znalazłem, — oto jest! siadaj pan i czytaj. Może zapalisz cygaro?
 — Nie... później... Robiłoby mi to dystrakcyę. — A po chwili dodał:
 — Co za bazgranina!
 — Co chcesz, mój drogi, pismo księżowskie!
 — Ach! więc to ksiądz kopiował ten testament?
 — Nie tylko kopiował, lecz i dyktował, Jestto kuzyn mojej żony, ksiądz d‘Areynes, nieprzyjaciel mój.
 — W takim razie należy czytać z uwagą podwójną.
 Grancey zasiadł w fotelu wygodnie i zaczął czytać półgłosem, powtarzają każdy frazes dwa razy i zastanawiając się nad każdym wyrazem.
 Początek aktu nie nastręczył mu spobności do żadnych uwag, dopiero gdy doszedł do słów: „dający dochodu sto siedmdziesiąt tysięcy franków“, podniósł głowę i zapytał:
 — Mówiłeś pan, że dochód wynosi dwieście tysięcy franków, tymczasem mowa tutaj tylko o stu siedmdziesięciu tysiącach?
 — Notaryusz zarządzający majątkiem podwyższył opłaty dzierżawne, korzystniej polokował kapitały i tym sposobem powiększył dochody o trzydzieści tysięcy franków.