Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/299

 — Jakie zmiany! Ile tu nowych domów!
 Gdy wszedł na ulicę Bretigny i spostrzegł wielka pustą przestrzeń przed sobą, zatrzymał się i zadrzał.
 Krople zimnego potu wystąpiły mu na poorane zmarszczkami czoło.
 Spostrzegł robotników i mularzy, pracujących w ogrodzie domu, oznaczonego numerem 9-ym.
 — Wszystko przepadło!... — szepnął zdławionym głosem.
 Podszedł jednak do zajętych prącą robotników.
 Z zajmowanego niegdyś przez Palmirę domku pozostały już tylko fundamenta; palisada znikła, wycięto ciągnący się pod nią szpaler i na ich miejscu stawiano mur.
 Wędrowiec rzucił wzrokiem na ogród i odetchnął.
 — Drzewo orzechowe na miejscu — rzekł do siebie. — Nie kopali tam jeszcze, więc i moja butelka spoczywa pod ziemią.
 Nagle przyszła mu pewna myśl.
 Podszedł do dozorcy robotników i ukłonił się.
 Ten spojrzał na niego podejrzliwie, gdyż ani twarz wędrowca, ani znoszone ubranie nie usposobiały na jego korzyść.
 — Czego chcesz? — zapytał.
 — Proszę pana o robotę. Spełni pan dobry uczynek, dając mi możność zarobienia na życie.
 — Masz narzędzia?
 — Nie mam. Przybywam zdaleka... Byłem chory i leżałem w szpitalu.
 — Nie wiem, czy podołasz...
 — Posiadam wolę i wytrwałość.
 — Ile chcesz zarobić?
 — Ile pan da... CokolwieK pan ofiaruje mi, będę zadowolony. Abym tylko zarobił na chleb...
— Półtrzecia franka, zgadzasz się?