Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/30

dzy, byłoby nieco zamało. W zapustach miałbyś pan post.
 — Ale — odparł Gilbert, — do pełnoletności dziecka lub do dnia jego małżeństwa, ja i żona moja otrzymywalibyśmy sto siedmdziesiąt tysięcy franków rocznie.
 — Wiem, że to cyfra ładna, ale kiedy ją pan dostaniesz? Stryj żyje i może żyć długo.
 — Mówiłem panu, że miał atak apoplektyczny, a rozumiesz, że po takiem wstrząśnieniu nie pociągnie długo.
 — Kto wie?
 — To rzecz niemożliwa.
 — Za nic nie należy ręczyć. Znam dziadów mających duszę przyśrubowaną do ciała! Stryj pańskiej żony może pożyć lat pięć, a nawet dziesięć, a dopóki nie umrze, nie dostaniesz ani grosza... Mówmy rozsądnie... Dajesz mi pan sto tysięcy franków z hipoteką na świstku, nie mającym w chwili obecnej najmniejszej wartości. Tymczasem ja, przychodząc mu z pomocą, musiałbym popełnić zbrodnię, to jest naraziłbym się na zesłanie do ciężkich robót, gorzej nawet — na rozstrzelanie przez wersalczyków, gdyby nie udało mi się jeszcze dziś w nocy opuścić Paryża. I co zyskałbym za to?
 — Mogę wystawić panu formalny oblig na sto tysięcy franków z obowiązkiem wypłaty natychmiast po otrzymaniu sukcesy!
 — Oblig!... Pański podpis!... co on wart? Nie pan zapłacisz, tylo żona pańska, gdyż ona jest sukcesorką... Czy żona pańska podpisze oblig?
 — Nie; żona moja nie powinna wiedzieć o niczem.
 — Tak?
 — Ona nie wie o śmierci dziecka.
 — A to jakim sposobem?