Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/303

 — Nigdy. Wolałem siedzieć na miejscu.
 — Więc musisz znać tutaj wielu ludzi?
 — Ba! Znam wszystkich, od najstarszego do najmłodszego.
 — Czy też istnieje jeszcze rodzina Lagier?
 — Właściciele pralni?
 — Tak.
 — Znasz ich?
 — Znałem dawniej samego Lagier.
 — Wszyscy żyją. Porządny zakład i robotnicom tam dobrze. Nabawiłem się ja z niemi każdej niedzieli, gdy byłem młodszym. Widzisz ten dom, co rozwalają, przy ulicy Bretigny? Tam mieszkała jedna ich robotnica, którą nieraz odwiedzałem... Co za dziewczyna!.. i w Paryżu niema takiej!
 Wychylił łyk wina i mlasnął językiem.
 Nie wiedząc, sam naprowadził rozmowę na najważniejszy dla Duplata przedmiot.
 — Tęga dziewczyna! — powtórzył. — Nazywano ją powszechnie „piękną Palmirą“.
 — Znałem ją — rzekł Duplat.
 — Gdzie mogłeś poznać ją? Nie widziałem cię tutaj nigdy.
 — Znałem ją w Paryżu, podczas oblężenia. Schroniła się tam wraz ze swymi pracodawcami.
 — Rzeczywiście, ale później wróciła do Champigny. Co prawda, zanadto lubiła życie wesołe, ale też była robotnicą doskonałą!
 — Czy mieszka dotychczas w Champigny?
 — Nie. Znalazła pewnego kochanka, który ją zaślubił, ale naprawdę, przed merem i księdzem!
 Duplat rzucił się na stołku.
 — Palmira wyszła za mąż!? — zawołał.
 — Mówię ci, że wyszła i wcale dobrze, gdyż za