Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/307

 — Pani Potonnier powstała z za Kontuaru i podeszła do Duplata.
 — Czy pan chciałeś się ze mną widzieć? — zapytała.
 — Tak... pani... — nieśmiało wyjąkał Doplat.
 — Czego pan sobie życzysz?
 — Chciałem rozmówić się z panią na osobności — odrzekł po cichu.
 Palmira, nie odznaczająca się nigdy łepszemi manierami, oparła ręce na biodrach i stanąwszy w pozycji wyzywającej, zaczęła się śmiać na cały głos.
 — Na osobności!... ze mną!... — zawołała. — Musisz być wielce zarozumiałym, mój poczciwcze! Ha, ha, ha! pyszny jesteś! Idź naprzód do fryzyera, każ ostrzydz sobie włosy i ogolić brodę, następnie wymyj się szarem mydłem i przebierz się, a wtedy zobaczymy...
 Doplat zdjął z głowy kapelusz i rzekł tonem butnym:
 — Wiem, żem się bardzo zmienił, ale nie przypuszczałem, iż tak dalece, że nie poznasz mnie.
 Palmira, oburzona tonem poufałym, spojrzała uważnie na gościa, usiłując w zwiędłej twarzy jego dostrzedz znajome sobie rysy.
 — Nie — odrzekła po chwili — nie znam cię wcale.
 — Serwacy Duplat — szepnął.
 — Ty! ty! tutaj!... — zawołała prawie przestraszona.
 — Ja.
 — To być nie może!
 — A jednak tak jest! Potrzebuję pomówić z tobą.
 Palmira odwróciła się do chłopca i rzekła:
 — Pilnuj kontuaru... Rozmówię się z tym panem i zaraz powrócę.
 Zaprowadziła Duplata do swego mieszkania na pierwszem piętrze i zamknęła drzwi za sobą.