Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/308

 Następnie podprowadziła go do okna i przyjrzawszy mu się, rzekła:
 — Poznaję cię teraz... Ależ zmieniłeś się niezmiernie... Więc ty żyjesz?
 — Zdaje się, że żyję.
 — Myślałam, że rozstrzelali cię...
 — Może i lepiej byłoby dla mnie.
 — Gdzież przebywałeś? Zkąd wracasz?
 — Z Numei.
 — Więc ujęli cię w Champigny, w domu przy ulicy Bretigny?
 — Tak; ktoś zadenuncyował mnie... Agenci oszukali mnie i wyciągnęli z domu.
 — Domyślałam się tego, chód z początku myślałam, że uciekłeś do Genewy bezemnie, ale później, spostrzegłszy pod drzwiami ślady walki, przekonałam się, że podejrzewałam cię niesłusznie.
 — Nie mogłem nawet opierać się, gdyż łotry by silniejsi odemnie. Przytem zarzucili mi pętlę na szyji i mało nie udusili, a nadto przyłożyli rewolwery do głowy. Zawieziono mnie następnie do Wersalu, gdzie sąd skazał mnie na deportacyę do Nowej Kaledonii.
 — Czemużeś ztamtąd nie pisał?
 — Bałem się skompromitować cię.
 — Nie było obawy.
 — Nie wiedziałem o tem.
 — Dlaczegóż nie powróciłeś do kraju za amnestyą?
 — Popełniłem jedno głupstwo.
 — Jakie?
 — Pchnąłem nożem w bok dozorcę, który dokuczał mi — odrzekł, nie chcąc przyznać się do kradzieży. — Skazano mnie za to na dziesięć lat robót przymusowych.