Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/309

 — Ślicznie wyglądasz, niema co mówić, jak żebrak.
 — Poprawię się...
 — Czy oddano cię pod nadzór policyi?
 — Na dwadzieścia lat.
 — I pozwolono mieszkać w Paryżu?
 — Nie. Pobyt w Paryżu wzbroniony. Wyznaczono mi Caen.
 — Więc wydaliłeś się samowolnie?
 — Musiałem... Potrzebowałem koniecznie dostać do Champigny, do domu, w którym mieszkałaś.
 — Nie rozumiem cię. Po co, skoro wiedziałeś, że nie mieszkam tam?
 — Chciałem zabrać pieniądze schowane.
 — Schowane u mnie?
 — Tak. W ogrodzie, pod drzewem orzechowem.
 — Dużo?
 — Czternaście tysięcy franków biletami bankowemi i sto pięćdziesiąt tysięcy fraków w walorach.
 — Sto pięćdziesiąt tysięcy franków! — powtórzyła Palmira zdumiona.
 — Tak jest.
 — Za bilety bankowe miałem założyć ci pralnię. Genewie, jak umówiliśmy się. Bojąc się trzymać pieniądze przy sobie do czasu ucieczki, włożyłem je w butelkę, którą zakorkowałem starannie i zakopałem w ogrodzie pod drzewem.
 — No i dostałeś się teraz do ogrodu.
 — Dostałem się.
 — Kiedy?
 — Tej nocy.
 — I znalazłeś pieniądze?
 — Nie!
 — Jakim sposobem? Przecież musiałeś kopać pod drzewem?