Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/311

śliwym... tak szczęśliwym, że umierając, zapisał mi cały swój majątek.
 — To dobrze... Jesteś już teraz spokojna o przyszłość...
 — Zdaje mi się... Ale wracajmy do twego interesu, gdyż muszę iść do zakładu. Czego więc żądasz odemnie?
 — Oto czego: zachowane w butelce papiery były to obligi. Otóż potrzebuję wiedzieć, czy człowiek, który je wystawił, zaprze się tego długu i czy nie mógłbym, ustąpiwszy cośkolwiek, odzyskać choć część jego.
 — Powiedz mi, czy na seryo winien ci on taką sumę?
 — Czyżbym kłamał przed tobą?
 — Jakim sposobem mogłeś pożyczyć ją, skoro nigdy nie miałeś ani grosza?
 — Jest to nagroda za pewną, bardzo wielką przysługę.
 — Jeżeli dłużnik twój jest człowiekiem uczciwym, to skoro jesteś gotów ustąpić mu coś, porozumie się, ale jeżeli jest łotrem, to wyrzuci cię za drzwi.
 — Wiem, że radby pozbyć się mnie, ale mogę go zmusić.
 — Więc posiadasz jakąś jego tajemnicę
 — Posiadam.
 — Ważną?
 — Ogromnie ważną.
 — Pewno jakie szelmostwo?
 — Rozumie się.
 — Więc zamierzasz posłużyć się nią?
 — Tak i zmusić go do wypłacenia choć części długu. Widzisz, jaki jestem zgodny!
 — Próbój. Gdzież mieszka ten jegomość?