Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/313

 — Pocałujesz mnie wtedy, gdy będziesz ostrzyżony, ogolony, umyty i niepodobny do żebraka! Idź natychmiast i kup sobie ubranie i trochę bielizny.
 — Za co? — zapytał Duplat głosem żałosnym.
 Wdowa podeszła do szafy, wyjęła z niej bilet pięćsetfrankowy i podając go Duplatowi, rzekła:
 — Za to. — Oddasz mi, gdy będziesz miał.
 — A jeśli nie będę miał?
 — To nie oddasz mi.
 — Ach! jakaż ty jesteś Kobieta! — ze łzami w czach szepnął Duplat.
 — A terasz ruszaj, oporządź się I wracaj na śniadanie punkt o dwunastej.
 — Przyjdę.
 — Ale pod jakiem nazwiskiem mam cię zapisać?
 — Pod nazwiskiem Juliusza Servaize.
 — A inne szczegóły?
 — Pisz co chcesz.
 Duplat udał się do wielkiego magazynu na placu Bastylii, zaopatrzonego we wszystkie przedmioty służące do ubrania, kupił całkowity garnitur, bieliznę i obuwie, na tym samym placu znalazł fryzyera, który go ostrzygł i ogolił brodę, następnie poszedł do łazienki, wymył się się starannie i na pięć minut przed dwunastą był już z powrotem w restauracyi swej przyjaciółki.
 Palmira, zobaczywszy go tak zmienionego, pomyślała:
 — Wygląda jeszcze wcale nieźle! — a głośno rzekła:
 — Jesteś słownym... Ponieważ nie widzieliśmy się dawno, możesz mnie więc pocałować.
 Duplat skorzystał z pozwolenia.
 Gdy wstawali od stołu, Duplat przyznał się go-