Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/321

 Zaledwie miała czas wykupić bilet i siąść do wagonu, gdy pociąg ruszył w drogę.
 Ale teraz ogarnął ją przestrach: lękała się, by dyrektor zakładu, spostrzegłszy jej ucieczkę, nie wysłał listu gończego na całą linię.
 A tu pociąg szedł wolno, zatrzymując się na każdej stacyi.
 Biedaczka przez całą drogę drżała z przerażenia.
 Nakonicc na stacyi rozległ się okrzyk; Juvisy!...
 Juvisy!...
 Wysiadła.
 Przy wyjściu z sali stał żandarm.
 Róża struchlała i przez jedną sekundę nie wiedziała co z nią się dzieje.
 Przedstawiciel władzy, zobaczywszy ładną dziewczynę, przyglądał się jej uważnie (żandarmi wogóle są wielce wrażliwi na wdzięki niewieście), a ona myślała, że porównywał jej rysy twarzy z nadesłanem drogą telegraficzną rysopisem i lada chwila spojrzy strasznym wzrokiem, ujmie za ramię i zagzmi basem:
 — Aresztuję cię w imieniu prawa!
 Tymczasem on zakręcił wąsa i uśmiechnął się zwycięzko.
 Róża, tłumiąc w sobie przestrach, podeszła do oficyalisty, odbierającego bilety i podała mu swój.
 Teraz dopiero odetchnęła nieco wolniej i zwróciwszy się do jakiegoś przechodnia, zapytała o drogę do Paryża.
 Zostawmy ją postępującą, szybkim krokiem i powróćmy do Serwacego Duplata.
 Były kapitan, «odpocząwszy w wygodnem łóżku.
 Wstał o dziesiątej rano, wypił kawę i ubrany w swój nowy garnitur, w cylindrze na głowie, i rękawiczkach, z kwiatkiem w butonierce, około południa odjechał na wyścigi.