Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/326

 Nareszcie spostrzegła oświetloną płomieniem gazu tabliczkę z napisem: „Ulica Férou,“ a za kilka chwil numer 6 domu.
 Pociągnęła guzik dzwonka i gdy drzwi otworzono, weszła.
 Słaniając się, zbliżyła się do loży i głosem gasnącym zapytała odźwierną:
 — Pani Janina Rivat?...
 Ale nie zdołała dokończyć zapytania, gdyż zachwiała się i padła na posadzkę.
 Odźwierna przestraszona, w pierwszej chwili nie wiedziała, co robić, Róża bowiem nie dawała znaku życia.
 Na szczęście przypomniała sobie, że dziewczyna, zanim upadła, zapytywała ją o jedną z jej lokatorek.
 Weszła więc na dziedziniec i z całej siły zawołała:
 — Pani Rivat! pani Rivat!
 — Po kilku chwilach otworzyło się okno na czwartem piętrze i pokazała się głowa Janiny.
 — Czy pani woła mnie?
 — Tak... niech zejdzie... prędko!
 — Co się stało?
 — Jakaś dziewczyna przyszła do pani i zachorowała.
 — Idę...
 Donośny głos odźwiernej wywołał ciekawość w kilku lokatorach, którzy zeszli na dół dla powiadomienia się o wypadku, między innymi mieszkającego w tymże domu studenta medycyny.
 Ten nie czekając na wezwanie o pomoc, wziął Różę na ręce i zaniósł do loży odźwiernej, gdzie posadził na fotelu.