Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/330

usługiwała. Będę cię uważała za matkę i zastąpię ci dzieci, których szukasz napróżno.
 Janina ujęła w dłonie jej głowę i ucałowała serdecznie.
 — Czy ja chcę pozostawić cię? Ależ bardzo pragnę. Mieszkanie moje należy do ciebie i mam nadzieję, że będziemy szczęśliwemi... Będę dla ciebie matką, a ty jedną z mych córek, zesłaną mi przez Boga dla złagodzenia mych cierpień... Kocham cię, Różyczko, jak tylko kochać można i powiem ci, że gdyby mi przyszło rozstać się z tobą, umarłabym z tęsknoty.
 — Będziesz żyła, mamo, gdyż ja nie opuszczę cię.
 — Nie dokuczy nam niedostatek, gdyż znajdziemy dla ciebie pracę. Poznam cię z księdzem d’Areynes.
 — Nie można — pospiesznie przerwała jej Róża. — Niech nikt nie wie o mnie, ani gdzie przebywam...
 — Ale ksiądz zna ciebie... nie raz mówiłam mu o tobie... On wie, że tylko twej troskliwości zawdzięczam życie...
 — To nic, ale nie powinien wiedzieć, że uciekłam i mieszkam u ciebie... Nie chcę nikomu pokazywać się.
 — Dla czego?
 — Bo jak się dowiedzą w Blois, że jestem tutaj, to zabiorą mnie od ciebie.
 — Któż ma prawo zabrać cię? — zapytała Janina zdumiona.
 — Rada dobroczynności publicznej.
 — Dla czego?.
 — Ma prawo.
 — Nie rozumiem cię...
 — Powierzono mnie jej, a ona mnie wychowała i ma nademną opiekę aż do pełnoletności. Do tego czasu może rozporządzać się mną według własnego uznania. Ponieważ uciekłam z domu, w którym mnie umieściła, więc może poszukiwać mnie. W takim razie