Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/337

 — Ja, sprzedałem te papiery za pięćdziesiąt tysięcy, ja? ja?
 — Nie staraj się pan oszukać mnie, bo to na próżno!
 — Ależ ja pana nie oszukuję, mówię prawdę! Papiery te wraz z biletami bankowemi były zakopane w o grodzie Palmiry w Champigny, w butelce, pod drzewem. Przysięgam panu!
 W głosie Duplata było tyle szczerości, ze Gilbert zachwiał się w swem przekonaniu.
 — Czy znasz pan wice-hrabiego de Grancey? — zapytał Gilbert.
 — Pierwszy raz słyszę to nazwisko.
 — Jemu sprzedałeś pan te papiery i zarazem odkryłeś część naszej tajemnicy.
 — To kłamstwo! Nic nie sprzedawałem nikomu!.. Zresztą, jakim sposobem mogłem sprzedać, skoro nie miałem ich w Numei?
 — Więc od kogo Grancey dostał je?
 — Nie wiem, ale chce pan dowodu, że mówię prawdę?
 — Proszę o niego.
 — Jeżelibym sprzedał, to powinna być na nich cesya...
 — Niema jej.
 — Więc widzi pan.
 — Byłeś pan wtedy podobno chory na rękę.
 — Rzeczywiście — odrzekł Duplat zdziwiony, nie mogąc pojąć, zkąd Rollin może o tem wiedzieć. — Miałem prawą rękę złamaną, ale to nie przeszkadzało mi podpisać się lewą.
 — Przypomnij pan sobie...
 — Nie mogę przypomnieć sobie faktu, który nie istniał. Nie sprzedałem nikomu i nikomu nie zwierzyłem się z naszą tajemnicą.